Coulter Catherine - FBI 04 - Na krawędzi, coultler catherine

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Catherine Coulter
Na krawędzi
Dedykuję Curry Eckelhoff
Mniejsza o wyjątkowe kompetencje –
– jesteś przede wszystkim wspaniałą przyjaciółką,
masz olbrzymie poczucie humoru,
potrafisz być szlachetna aż do bólu,
no i jesteś blondynką!
Wszystkim, którzy często bywają w Różowym Pałacu –
–
CC.
Prolog
Edgerton, Oregon
Ciszę bezksiężycowej nocy mącił jedynie łagodny pomruk dobrze uregulowanego
silnika nowiutkiego porsche, ale Jilly dałaby głowę, że słyszy jeszcze czyjś proszący,
zduszony szloch. Ani na chwilę nie mogła się od niego uwolnić.
W pobliżu nie było żywej duszy, samotnie prowadziła swój samochód szosą
biegnącą wzdłuż brzegu oceanu. W szumiących falach morskich nie odbijał się
księżyc – czarny przestwór morski wydawał się pusty. Wystarczył lekki nacisk
palców na kierownicy, aby porsche zaczął zbaczać na lewo, w stronę wysokiego
klifu, pod którym szumiała bezkresna otchłań wodna. W ostatniej chwili Jilly
zwróciła wóz ku środkowi szosy.
Szloch Laury nasilał się coraz bardziej, jakby chciał rozsadzić jej mózg od
środka. Nie mogła już tego wytrzymać.
– Zamilcz! – krzyknęła gniewnie, zupełnie innym tonem niż łkanie Laury, ciche,
nieutulone w żalu, jak płacz zagubionego dziecka. Jilly miała wrażenie, że ten głos
wydobywa się z niej, ze środka. Czuła, że tylko śmierć może jej przynieść ukojenie.
Kurczowo ścisnęła kierownicę i wbiła wzrok w szosę przed sobą, modląc się, aby ten
uporczywy głos nareszcie ucichł.
– Lauro, proszę cię, daj mi spokój! – wyszeptała. Jednak Laura nie dała jej
spokoju, a wręcz przeciwnie – zamiast żalić się cienkim głosikiem wystraszonego
dziecka, zaczęła teraz bluzgać stekiem obelg, tryskając jadowitą śliną. Jilly w
bezsilnej złości zaczęła tłuc pięściami w kierownicę, chcąc zagłuszyć ten atak agresji.
Kiedy i to nie pomogło – otworzyła okno na całą szerokość i wychyliła głowę, aż
wiatr splątał jej włosy, a oczy zaczęły piec i łzawić.
– Przestań! Niech ona przestanie! – wykrzykiwała w ciemność nocy. I nagle głos
zamilkł.
Jilly wciągnęła w płuca dużo powietrza i schowała głowę do wozu. Wystarczyło,
że oddychała chłodnym powietrzem, które dostawało się do środka. Delektowała się
jego smakiem i świadomością, że koszmar się skończył. Rozejrzała się więc wokół
siebie, próbując ustalić, gdzie się znajduje. Miała wrażenie, jakby przesiedziała już za
kierownicą wiele godzin, ale zegar na desce rozdzielczej wskazywał dopiero północ.
A zatem od jej wyjazdu z domu upłynęło pół godziny.
Cóż z tego, kiedy nie mogła dłużej znieść szeptów i krzyków, które zdominowały
jej życie? Dobrze, że choć w tej chwili zapanowała kompletna cisza.
Zaczęła odliczać kolejne sekundy wolne zarówno od przekleństw, jak od
płaczliwego, dziecięcego głosiku. Jedna, dwie, trzy... – Na razie nie było słychać nic
prócz jej własnego oddechu i rytmicznej pracy silnika. Odrzuciła głowę do tyłu,
rozkoszując się upragnioną ciszą. Cztery, pięć, sześć – nadal nic się nie zmieniło.
Siedem, osiem... – zaraz, znów dał się słyszeć jakiś dźwięk. Przypominał szelest
liści gdzieś w oddali, ale zdawał się coraz bardziej przybliżać. W końcu stało się
jasne, że to nie szelest, ale szept. Oczywiście ten sam szept co przedtem. Laura znów
błagała o darowanie życia i zapewniała, że wcale nie chciała iść z nim do łóżka, tylko
tak jakoś wyszło... Jednak Jilly nie wierzyła tym słowom.
– Przestań, proszę, przestań! – próbowała zagłuszyć ledwo słyszalny szept.
Wtedy Laura znów zmieniła ton i przeszła do krzyku. Wyzywała Jilly od
egzaltowanych dziwek i żałosnych idiotek. Jilly, chcą uciec od tych wyzwisk,
wcisnęła gaz do dechy. Licznik wskazywał sto dziesięć, potem sto trzydzieści,
wreszcie sto czterdzieści kilometrów na godzinę. Starała się trzymać środka szosy i
zagłuszać krzyki Laury śpiewem. Im głośniej dźwięczał w jej uszach prześladujący ją
krzyk, tym głośniej śpiewała i mocniej naciskała pedał gazu. Porsche pędził już z
szybkością stu czterdziestu pięciu... nie, stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę!
– Idź precz! Idź do diabła! – jęczała Jilly, zaciskając palce na kierownicy i prawie
dotykając jej czołem. Obroty silnika współbrzmiały z głosem Laury, dodając mu
mocy. Tymczasem prędkościomierz przekroczył już sto sześćdziesiąt.
Jilly wchodziła właśnie w ostry zakręt, kiedy w głosie Laury zabrzmiała groźba,
że wkrótce znów się spotkają. Wprost nie mogła się doczekać, żeby dostać Jilly w
swoje ręce, a wtedy okaże się, która wygra!
Jilly krzyknęła, lecz nie wiadomo, czy ze strachu przed pogróżkami Laury, czy na
widok urwistego brzegu, wznoszącego się jakieś dwanaście metrów nad czarnym
rumowiskiem skalnym. Porsche, nadal nabierając szybkości, przewrócił barierę i
runął prosto w przepaść.
Ciszę nocy zmącił jeszcze jeden krzyk, zanim przód porsche uderzył w lustro
wody. Kiedy spokojna woda zamknęła się nad nim – znów zapanowała
wszechogarniająca ciemność i cisza. Jak przed sekundą.
1
Szpital Marynarki Wojennej
Bethesda, Maryland
Gwałtownym ruchem usiadłem na łóżku, zgięty wpół przez przeszywający ból.
Zdawało mi się, że ktoś krzyczy prosto w moje ucho, a ja nie mogę złapać tchu, jakby
dusił mnie niewidzialny przeciwnik. Z wysiłkiem zdołałem nabrać tyle powietrza, aby
wziąć głęboki oddech.
Potem poczułem, jak nade mną zamknęła się ściana lodowatej wody, niczym
paszcza wieloryba, który połknął Jonasza. Miałem jednak świadomość, że się nie
utopiłem, bo znałem to uczucie. Pamiętałem dobrze, co przeżyłem, kiedy w wieku
siedmiu lat kąpałem się razem ze starszym bratem Kevinem i zaplątałem się w jakieś
podwodne zielska, gdy tymczasem on flirtował z panienkami. To Jilly wyciągnęła
mnie wtedy na powierzchnię i klepała po plecach, dopóki nie wytrząsnęła wody z
moich płuc.
To, co mi się przyśniło, nie miało nic wspólnego z tamtymi wspomnieniami.
Odczułem tylko uderzenie ściany wodnej, a potem nastąpiła cisza, bez bólu i strachu,
jakby po prostu nic się nie działo.
Szybko zsunąłem nogi z łóżka i stąpnąłem na wytarte linoleum z takim impetem,
że spazm bólu przeszył mi bark, żebra, obojczyk, prawe udo i wszystkie części ciała,
które zdążyły się zagoić na tyle skutecznie, że zapomniałem o ich istnieniu. Teraz
przypomniały nie tylko o tym, że je mam, ale i o tym, że znajduję się w szpitalnej sali,
nie pod wodą. A więc był to tylko koszmarny sen!
Jednak, gdy tak stałem boso na podłodze, poczułem wstrząs tak silny, że o mało
nie wgniótł mnie z powrotem w łóżko. Chwyciłem kurczowo zagłówek, wziąłem
głęboki oddech i rozejrzałem się wokół siebie. Pod stopami miałem kremowe
linoleum, które przez ostatnie dwa tygodnie zdążyłem znienawidzić równie mocno,
jak ściany utrzymane w kolorach seledynowym i musztardowym. Chyba tylko jakiś
umundurowany dupek mógł wybrać takie farby, ale mniejsza o to. Przecież
nieboszczyk nie może niczego nienawidzić, więc jeśli mnie wnerwiały te sraczkowate
kolor ki, to znak, że wciąż żyłem!
Powiedziano mi, że miałem szczęście, ponieważ wybuch nie uszkodził głowy,
serca ani innych istotnych organów. W sumie odniosłem raczej niegroźne obrażenia –
to i owo stłuczone, jakaś kość złamana, jakiś mięsień naderwany. Dzięki Bogu
nienaruszone pozostały kręgosłup, nogi, a także lędźwie.
Stojąc przy rozbabranym łóżku, wdychałem z rozkoszą otaczające mnie
powietrze, ale bałem się ponownie położyć, aby nie powrócił dręczący mnie sen.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Coulter Catherine - FBI 04 - Na krawędzi, coultler catherine

Odnośniki